ยุค 1G เป็นยุคที่ใช้สัญญาณวิทยุในการส่งครื่นเสียง โดยไม่รองรับการส่งผ่านข้อมูลใดๆ ทั้งสิ้น สามารถใช้งานด้านเสียงได้อย่างเดียว คือ สามารถโทรออก-รับสายเท่านั้น ถือเป็นยุคแรกของการพัฒนาระบบโทรศัพท์แบบเซลลูลาร์ โดยใช้วิธีการปรับสัญญาณแอนะเข้าช่องสื่อสาร ซึ่งแบ่งความถี่ออกเป็นช่องเล็กๆ ด้วยวิธีการนี้จึงมีข้อจำกัดในเรื่องจำนวนช่องสัญญาณและการใช้ไม่เต็มประสิทธิภาพ เกิดการติดขัดเรื่องการขยายจำนวนเลขหมายและการขยายแถบความถี่ ซึ่งโทรศัพท์แบบเซลลูลาร์ยังมีขนาดใหญ่และใช้กำลังไฟฟ้ามากอีกด้วย
ยุค 2G เป็นยุคแลกเปลี่ยนจากการส่งคลื่นทางวิทยุแบบแอนะล็อกมาเป็นการใช้สัญญาณดิจิทัล โดยส่งผ่านทางคลื่นไมโครเวฟ ทำให้สามารถใช้งานทางด้านข้อมูลได้นอกเหนือจากการใช้งานทางเสียงเพียงอย่างเดียวโดยสามารถรับส่งข้อมูลต่างๆ และเชื่อมโยงได้ประสิทธิภาพ จนเกิดกำหนดเส้นทางการเชื่อมกับสถานีฐานหรือที่เรียกว่า เซลไซต์ (cell site) และก่อระบบ GSM (Global System for Mobile Communication) ซึ่งทำให้สามารถถือโทรศัพท์เครื่องเดียวไปใช้ได้เกือบทั่วโลก หรือที่เรียกว่า บริการข้ามเครือข่ายบ (roaming)
ยุค 3G ใช้บริการมัลติมีเดีย และส่งผ่านข้อมูลในระบบไร้สายด้วยอัตราความเร็วที่สูงขึ้น มีความเร็วในการดาวน์โหลดข้อมูลสูงสุด 2 เมกะบิตต่อวินาที หรือเร็วกว่าเคร์อข่าย EDGE ที่ใช้ในปัจจุบันเกือบ10 เท่า มีช่องสัญญาณความถี่ ความจุในการรับส่งข้อมูลที่มากกว่า เข้าถึงอินเตอร์เน็ตไดก้มากกว่า เช่น GSM
ยุค 4G เป็นเครือข่ายไร้สายความเร็วสูงชนิดพิเศษ มีความเร็วในการสื่อสารได้ถึงระดับ 20-40 เมกกะบิตต่อวินาที่ สามารถเชื่อมต่อเสมือนจริงในรูปแบบ 3 มิติ ( three- dimensional :3D ) ระหว่างผู้ใช้่โทรศัพท์ด้วยกันเองโดยใช้บริการมัลติมีเดียในลักษณะที่สามารถโต้ตอบได้ั
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น